De ervaring van Chantal

Lieve Claudia,

Het klinkt zo cliché; “Woorden schieten tekort…”, maar dat is wat ik voel nu ik op wil schrijven wat jij voor ons betekend hebt in de afgelopen maanden. Zeker met mijn warrige post-bevalling-brein ;-).

Woorden schieten tekort.

Nooit had ik kunnen vermoeden hoe groot de rol was die jij zou gaan spelen in mijn “helende reis”, toen ik de oproep voorbij zag komen op Facebook: een doula in opleiding zocht stage-klanten. Ik aarzelde geen moment, want zo’n doula, dat leek me wel wat. Deze bevalling zou belangrijk voor me zijn, dat wist ik, daar kon ik alle hulp bij gebruiken.

Een tijdje later stond je aan de deur, en ik weet nog dat ik opgelucht was zo’n vlotte, vriendelijke verschijning voor de deur te zien staan. Want een klik, die moet er zijn, die kun je niet maken. Toen je een hele poos later de deur weer uitging, wist ik helemaal zeker dat ik blij was jou aan mijn zijde te krijgen in dit Grote Avontuur. Maar nog steeds bleef de reis zelf een mysterie. Ik wist waar ik wilde komen, maar nog niet HOE er te komen.

We praatten en praatten. Jij luisterde, je knikte. Je begreep. Je masseerde mijn voeten en maakte mij daarmee vertrouwd met de aanraking van je handen. Je was er, en je luisterde. Naar mij, maar óók naar Timber. Je gaf vertrouwen, je bracht rust. En houvast. Je stelde de juiste vragen, waardoor ik ging kijken, ging voelen wat er moest gebeuren. Toen het ziekenhuis onrust bracht, bracht jij de rust terug. Jij hoorde bij Plan A.

Langzaam maar zeker kreeg alles vorm. We hakten grote knopen door. We ploegden, worstelden en zwoegden ons door de lijst. We gooiden dingen van de lijst af, minstens net zo belangrijk. Met iedere week die voorbij vloog, kwamen we een stapje dichter bij het ‘klaar voor de start’-gevoel. Al die tijd was jij een baken, een veilige haven, een evaluatiepunt, een vuurtoren. Je groeide met ons mee.

En plots was het daar, ik weet niet eens wanneer precies, maar ik was er klaar voor. Ons meisje mocht komen. Ik zei het tegen haar iedere avond nadat N. in slaap viel in mijn armen: “Je bent welkom, je mag komen. Mama houdt van jou.”.

Toen de weeën startten kon ik lang niet geloven dat het echt zo was. Ik aarzelde om jou te laten bellen. Het werd sneller, het werd echter, en plots had ik je nodig. Nu. Ik vroeg om mijn mama, ik vroeg om Timber, ik wilde niet meer alleen zijn. Timber hielp me in het bad. Dat was fijn. Mijn rots was dichtbij. Maar het deed pijn, het deed plots zo’n pijn. Kan ik dit wel? Kom op, volg je lijf, volg de oerkracht, wees de wee. Aaaaaauw…

En toen was je daar. Je had je haar uit je gezicht, je zag er fris en monter uit. Je legde een hand ergens op, mijn arm misschien, mijn schouder? De hand was koel. Er ging een schakelaar om vanbinnen: ik was aan het baren. Want mijn doula was gekomen. je vroeg me om te ademen en hoewel ik niet wilde, deed ik het toch. Want ik had toch niet voor niets dat hele voortraject gedaan verdorie! Ik vond vechtlust, en wonder boven wonder, het werkte. De eerste wee waarin ik jouw advies volgde ipv mijn pijn, deed minder pijn. Ok, het is echt, het is begonnen, ik moet dit nu gaan doen. Doen wat ik mezelf beloofd heb. Ons kindje komt eraan. Ik wil bewijzen dat ik het kan.

“Ja het doet pijn, maar we hebben ze nodig.” zei je. Dat was waar. Dat geloofde ik. Zo simpel, maar dat moest ik horen, dat moest iemand tegen me zeggen. Ik had ze toch nodig, die weeën. En wee na wee kwam, en ging ook weer. Jij was er, je zat daar. Ik dacht nog “Dat zit vast oncomfortabel, daar zo op de grond!” maar ik liet het gaan. Want vandaag was de geboortedag van ons meisje en dat was wat telde. Ik schoof de perfectionist aan de kant en liet de oerkracht naar binnen.

Je was zacht, je was vrouw, je was aanwezig, je was moeder, je was dochter, je was lotgenoot, je was troost, je was houvast, je was bescherming, je was buffer, je was mijn doula.

Deze bevalling was een helende reis voor mij. Een transformerend avontuur. In de koers van mijn leven was dit een allesbepalende dag. En nooit zal ik vergeten wie er die dag aan mijn zijde stonden. Je geloofde in mij, en vulde daarmee de leegte van wie niet in mij geloofde. Je vertrouwde mijn keuzes, en deed daarmee mijn eigen twijfels verdwijnen. Je behartigde mijn belangen, en gaf mij daardoor de ruimte dat niet zelf te hoeven doen. Je was de por tegen Timbers arm die ik hem zelf niet kon geven. Maar véél, oh zo veel belangrijker dan dat alles, je was een onmisbare schakel in de geboorte van onze prachtige dochter; een geboorte zoals ik die voor haar had gedroomd, had gewenst, talloze keren had gefantaseerd. Zacht ter wereld mogen komen, liefdevol en ongeschonden verwelkomd worden, zo zou ieders leven moeten mogen beginnen. Ik weet niet hoe het zou zijn geweest zonder jou, maar ik weet wel dat het is gelukt mét jou.

En daar zal ik je tot het einde van mijn dagen dankbaar voor zijn.

Claudia Gozeling
info@bewustgeboren.nl
Sassenheim, Zuid Holland
06-34262575

Volg je mij al?

 

Ik werk samen met alle verloskundigen in de regio en ben aangesloten bij: